به گزارش تابناک کردستان، مجتمع تفریحی و گردشگری «فامیلی لند» عصر امروز در سنندج افتتاح شد؛ گویا این مجموعه، یکی از پروژه‌های مشارکتی شهرداری با بخش خصوصی است.
طبق اعلام سرمایه‌گذار پروژه، ایجاد اشتغال مستقیم برای 121 نفر و ایجاد شغل غیرمستقیم برای 80 نفر از برکات احداث مجموعه است، اگرچه سرمایه‌گذار یک نگرانی خود را در قالب نقل قولی از دوستانش با این مضمون که «قادر نخواهید بود حتی بهره بانکی پولی که هزینه کرده‌اید را در این پروژه به دست آورید»، پنهان نکرد، اما کمک به ایجاد درآمد پایدار برای شهرداری و توسعه شهر را دلیل اصلی انجام کار عنوان کرد.
با توجه به فرهنگ غنی نام‌ها در زبان کُردی و فارسی، فارغ از نقدی که به انتخاب نام مجموعه وارد است یک سؤال اساسی دیگر وجود دارد که نمی‌توان به سادگی از کنار آن گذشت.
«سرانه درآمد مردم کردستان از نصف میانگین کشوری کمتر است»، واقعیت تلخی است که در سال‌های گذشته توسط مدیران ارشد استان، بارها و بارها تکرار شده است؛ پس با در نظر گرفتن همین یک واقعیت می‌توان آماری اولیه از شمار خانواده‌هایی که قادرند امکان مالی استفاده فرزندان خود از مجموعه تفریحی سرپوشیده سنندج را فراهم کنند معلوم می‌شود.
اگر بخواهیم با استناد به گفته‌های شهردار سنندج درباره امکانات مجتمع، موضوع را در قالب چند سؤال روشن کنیم می‌توان پرسید «خانواده چند درصد کودکان سنندج توان مالی پرداخت هزینه استفاده از سالن‌های باغ آسمانی ویژه بازی کودکان را دارند؟»؛ «چند درصد کودکان این شهر می‌توانند از سالن‌های واقعیت مجازی مجتمع استفاده کنند؟»؛ «مدیران ارشدی که امروز در مراسم حاضر بوده‌اند درباره شمار کودکانی که خانواده آنها توان مالی برگزاری جشن تولدشان را در سالن جشن تولد مجتمع دارند، هیچ فکر کرده‌اند؟» «اصلاً مسئولان به این موضوع فکر می‌کنند که دغدغه فانتزی برگزاری جشن تولد، مربوط به چه درصدی از جمعیت این استان است؟»؛ «چند درصد نوجوانان شهر سنندج می‌توانند از تفریح در سالن‌های بولینگ، بیلیارد و ایرهاکی مجموعه لذت ببرند؟» و سؤال‌هایی از این دست که پاسخی به آنها در سخنرانی‌های که امروز انجام شد، نبود!
باری؛ کودکان نایسر و حسن‌آباد و ننله و دوشان و گریزه و کانی‌کوزله و تق‌تقان و عباس‌آباد و فرجه هم کودک هستند؛ آنها هم حق دارند بازی کنند؛ دل‌های کوچک آنها را می‌توان با ساخت چند شهربازی کوچک و غیر سرپوشیده هم راضی کرد...
چند بیت شعری که سرمایه‌گذار پروژه در پایان سخنان امروز خود در جلسه زمزمه کرد بهتر از همه آنچه در این نوشتار آمد حق مطلب را ادا می‌کند: «شاد بودن هنر است، شاد کردن هنری والاتر/لیک هرگز نپسندیم به خویش، که چو یک شکلک بی‌جان شب و روز/ بی‌خبر از همه خندان باشیم، بی‌غمی عیب بزرگی است که دور از ما باد/شاد بودن هنر است، گر به شادی تو دل‌های دگر باشد شاد/ زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست، هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود/ صحنه پیوسته به جاست، خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد».