ضرورت اصلاح 5 وضعیت ثابت در میان اصولگرایان
اصولگراها در انتخابات 96 هم شکست خوردند؛ اصولگرایان تا از رانت‌قدرت بدون‌زحمت برخوردارند، تا زمانی که مردم را ملت نمی‌دانند، تا زمانی که پر از ناخالصی و تناقضند، تا زمانی که بدنه بر رهبرانش شورش می‌کند و در نهایت تا زمانی که برنامه‌ای برای اداره کشور ندارند، همین گونه حسرت بر دل، باید رقص رقیب را در میانه میدان به تماشا بنشینند.
کد خبر: ۴۲۸۵۰۵
تاریخ انتشار: ۰۲ خرداد ۱۳۹۶ - ۰۰:۰۱ 23 May 2017

به گزارش تابناک کردستان، اصولگراها در انتخابات ریاست جمهوری 29 اردیبهشت 96 بار دیگر از حسن روحانی شکست خوردند؛ شکست اخیر، البته شکست تلخ تری از چهار سال گذشته بود چرا که در این نوبت آنها همه نیروی خود را بسیج کردند، اما باز هم نتوانستند از پس حسن روحانی بر آیند.

اصولگرایان تا پنج وضعیت ثابت خود را اصلاح نکنند، هیچگاه نخواهند توانست که چهره یک گروه سیاسی غالب را از خود به نمایش بگذارند.

اولین و فوری ترین نیاز اصولگرایان پس از شکست در انتخابات، دوری از قدرت است؛ بدین ترتیب که پس از شکست در انتخابات بلافاصله در نهادهای انتصابی مشغول به کار نشوند؛ مدتی را دور از قدرت به سر ببرند و احساس کنند که اگر در انتخاباتی شکست بخورند، بدین معناست که قدرت را از دست خواهند داد و برای سال‌هایی ممکن است نه در مرکز که در حاشیه قدرت قرار گیرند؛ در چنین حالتی است که آنان برای بازگشت به قدرت ناچار به تفکر هستند؛ نیاز خود می‌بینند که مطالعه کنند، نیازهای مردم را بشناسند و برای حل مشکلات مردم و آینده کشور، برنامه‌های معقول و قابل قبول ارائه کنند.

اما اگر پس از یک شکست در مناصب انتخابی، بلافاصله به مناصب انتصابی، بلکه با قدرت بیشتر کوچ کنند، هیچگاه متوجه نخواهند شد که شکست خورده‌اند؛ تجربه این سال‌ها به ما آموخته است که اصولگرایانی که در انتخاباتی مانند ریاست جمهوری شکست خورده‌اند، هیچگاه فعل و عمل سیاسی، یک فعال یا جریان سیاسی شکست خورده که باید خود را برای انتخابات و آینده‌ای دیگر مهیا کنند را انجام نداده‌اند؛ آنان نیاموخته اند که شکست خوردن به دلیل رد شدن از سوی مردم هزینه خواهد داشت! لذا دورانی که در انتخابات ظاهرا شکست خورده‌اند به جای آنکه به فکر احیای خود و ارائه برنامه برای کشور باشند، به دنبال پرونده سازی و مدرک رو کردن، علیه رقیب خود هستند.

دومین نیاز فوری اصولگرایان ارائه تعریف جدیدی از مردم و دست برداشتن از ایجاد خط کشی‌های ساختگی بین مردم است، اصولگرایان لازم است که طبقه نخبگان، کارآفرینان، صاحبان ثروت و مکنت و... را مردم ایران حساب کنند؛ آنان که در زندگی ارزش‌های متفاوتی از اصولگرایان را پذیرفته‌اند، آرمان‌های متفاوتی دارند و جهان بینی‌های متنوعی را برگزیده‌اند را مردم حساب کنند؛ انکار یا نادیده گرفتن طبقاتی از اجتماع که نقش آوانگارد در جریان اجتماعی و فرهنگی را دارند، آنان را با جامعه ایرانی بیگانه کرده است و طنز ماجرا اینجاست که اخیراً این بیگانگی را تعمداً با خط کشی 96 درصدی و 4 درصدی هم پر رنگ تر کرده اند، اصولگرایان اگر می خواهند در سپهر سیاست ایران حضور موثر داشته باشند، لازم است مردم ایران را مردم این کشور بدانند!

سومین نیاز فوری اصول گرایان تعیین تکلیف و پیراستن این جریان از ناخالصی هاست! جریان اصولگرایی در سال‌های اخیر به جای هدایت جریان، به باج دهی به خرده تشکل‌های درون خود پرداخته است. خرده جریاناتی که باج‌خواهی به جریان اصولگرایی را به جایی رسانده‌اند که به جز به تسلیم بدنه جریان اصولگرایی به مطلب دیگری راضی نمی‌شوند! تجربه این سال‌ها نشان داده است که این گفتمان اصلی اصولگرایی بوده است که دنبال برخی خرده جریان‌های درونش راه افتاده و تسلیم آن شده و خود اصلی خویش را فراموش کرده است. این باج دادن به خرده تشکل‌ها برای رسیدن به وحدت، فقط به هزینه تسلیم گفتمان اصولگرایی به این خرده جریانات انجام نشده است، بلکه جریان اصولگرایی را از بزرگانی که این شیوه باج دهی را نپسندیده اند را نیز خالی کرده است و اصولگرایی را به جنبشی بی‌سر تبدیل کرده است که بدنه آن در فقدان این بزرگی و سیادت، باید در مقابل خرده جریاناتی که اتفاقا به افراط گرایی شهره‌اند، سر خم کنند.

چهارمین نیاز فوری اصولگرایی، بازپس گیری رهبران و یا سران هدایت کننده و اجماع ساز خود از جریانات رقیب است. اصولگرایان باید بدانند که تهی کردن جریان اصولگرایی به بهانه‌هایی همچون کهولت سن یا تجدید نسل از رهبرانی که در لحظات بحرانی می‌توانند سرنوشت جریانات سیاسی را تعیین کنند، جریان سیاسی آنان را در مقابل تازه واردهای سیاسی، آسیب‌پذیر کرده است. آنان باید بدانند که رهبرانی که سال‌‌ها در دل جریانی پرورش یافته اند، طبیعتاً با بی مهری از سوی اصولگرایان اگر چه از جریان آنان خارج می‌شوند، اما هیچگاه فعل سیاسی را ترک نمی‌کنند؛ آنانی که در این جریان توانسته‌اند به مرجعیت اجتماعی تبدیل شوند، طبیعتاً با خروج از اصولگرایی هم می‌توانند این مرجعیت اجتماعی و سیاسی را حفظ و توسعه دهند اما به عنوان رقیب جدیدی برای اصولگرایی بدون رهبر و بدون سر. لذا جریان اصولگرایی حتی اگر لازم باشد با عذرخواهی و اعلام پشیمانی به سراغ رهبران خود برود تا آنان را برگرداند حتی اگر به قیمت از دست دادن بخشی از بدنه باشد، کار زیادی نکرده‌اند.

پنجمین نیاز اصولگرایی، ارائه برنامه برای اداره کشور است. جریان رقیب اصولگرایی مانیفست روشن و قابل طرح در مسائلی همچون سیاست داخلی، خارجی، مسائل اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی دارد؛ در سیاست داخلی به چند صدایی معتقد است؛ در سیاست خارجی به دنبال تعامل است؛ در مسائل فرهنگی رویکرد نرم و باز دارد؛ در مسائل اقتصادی توسعه محور است؛ در مسائل اجتماعی برنامه‌های دراز مدت ارائه می کند اما جریان اصولگرا در همه این حوزه‌ها برنامه‌ای ارائه نمی‌کند؛ برنامه اصلاح‌طلبان را می‌بیند و صرفاً به آن نه می‌گوید؛ در واقع برای اداره بهتر کشور چه کار کنیم را نمی‌دانند، اما برای مقابله با رقیب چه کار انجام دهند را تمرین می‌کنند.

خلاصه کلام؛ اصولگرایان تا از رانت قدرت بدون زحمت برخوردارند، تا زمانی که مردم را ملت نمی‌دانند، تا زمانی که پر از ناخالصی و تناقضند، تا زمانی که بدنه بر رهبرانش شورش می‌کند و در نهایت تا زمانی که برنامه‌ای برای اداره کشور ندارند، همین گونه حسرت بر دل، باید رقص رقیب را در میانه میدان به تماشا بنشینند.

اشتراک گذاری
نظر شما
نام:
ایمیل:
* نظر:
* :
آخرین اخبار