به گزارش تابناک کردستان، اواخر سال گذشته خبری منتشر شد که برای مردم کردستان و دوستداران محیط زیست در کشورمان بسیار عجیب بود؛ ساخت نخستین پالایشگاه کوچک (مینی ریفاینری) در غرب کشورمان، در فاصله ای بسیار اندک از دریاچه زیبای زریبار، دریاچهای که با دایر کردن بخشهای تفریحی پیرامون آن در سالهای گذشته، هر ساله پذیرای خیل فراوانی از گردشگران شده و اسم و رسمی میان جاذبههای گردشگری در کشورمان یافته است.
آنگونه که خبر میرسید، کلیه فرایندهای قانونی و اداری اجرای این پروژه طی شده بود و اجرای پالایشگاهی با تکنولوژی فرانسوی که میتواند به طور همزمان از میعانات گازی، نفت خام و نفتا به عنوان خوراک استفاده کند، امری محتوم و قطعی بود، به گونهای که فرماندار مریوان محل احداث آن را در دشت بیلو عنوان کرده و تامین کننده اعتبار 475 میلیارد تومانی ساخت آن نیز، مشخص شده بود.
همه چیز مشخص بود، الا زمان آغاز این پروژه، موضوعی که به تازگی همزمان با هفته دولت، طی سفر سیدشهابالدین غندالی، مدیرعامل صندوق ذخیره فرهنگیان به منطقه مشخص شد و ایجاد شغل برای حداقل 150 نفر به صورت مستقیم و 450 نفر به صورت غیرمستقیم، نوید بخش آن بود، آن هم در شرایطی که مخالفان احداث پالایشگاه در این محدوده بر این باورند که احداث پالایشگاه در دشت بیلو با توجه به فاصله دو کیلومتری از دریاچه، تهدیدی بسیار بزرگ برای سلامت مردم منطقه، دریاچه زریبار و اکوسیستم وابسته به آن به شمار میآید.
تهدیدی آنقدر جدی که میطلبد در ارکان پروژه احداث این پالایشگاه بازنگری صورت گرفته و برای دوری جستن از تبعات سنگینی که به همراه خواهد داشت، برنامه ریزی اساسی شود. به ویژه آنکه این دریاچه چیزی بیش از آبگیری زیبا و خواستنی با آب شیرین برای اهالی منطقه و مردمان غرب کشور است و پس از اتفاقاتی که در خصوص کانی بل و سد داریان رخ داد، احداث پالایشگاه در مجاورت این دریاچه معنای متفاوتی دارد.
این در حالی است که فارغ از این مسائل نیز، چنین اقدامی قابل نقد و حتی نکوهش به نظر میرسد چراکه میدانیم گردشگری از ارکان توسعه کشورمان در افق برنامه ریزی مسئولان است و لازمه رونق آن، مراقبت شدید از جاذبههایی مانند دریاچه زریبار است. دریاچهای که در نوع خود در جهان منحصر به فرد است و شاید از این روست که با برخی داستانها و افسانههای بومی گره خورده است.
نکات مهمی که هرچه بر به روز بودن تکنولوژی پالایشگاهی که قرار است در مجاورت آن تاکید کنیم، نخواهد توانست این اطمینان را به وجود آورد که گزندی متوجه این نگین ارزشمند آبی کشورمان نخواهد کرد و به سود سازنده پالایشگاه و فروشنده تکنولوژی آن و به زیان مردم منطقه و محیط زیست کشورمان ختم نخواهد شد. به ویژه آنکه درباره پالایشگاه سخن میگوییم، نه یک کارخانه با آلودگی اندک!
این نگرانیها زمانی تقویت میشود که بدانیم سرمایهگذار این پروژه صندوقی است که به تازگی اخبار فراوانی درباره تخلفات بزرگ مالی رقم خورده در آن منتشر شده و حواشی زیادی به دنبال داشته است. از جمله عزل و دستگیری مدیرعاملی که امضای وی پای احداث پالایشگاه کذایی است.
البته این پرونده در نگاه اول ممکن است جدا از مسائل زیست محیطی در احداث پالایشگاه به نظر برسد، اما وقتی به باور عمومی در خصوص این پرونده توجه کنیم، اوضاع فرق خواهد کرد. به این صورت که میبینیم بسیاری بر این باورند که احتمالاً در زیر مجموعه صندوقی که تخلفات بزرگی در آن رقم خورده، هیچ توجهی به بایستههای زیست محیطی نشده و در نتیجه آن هیچ تضمینی برای آسیب نرسیدن به دریاچه وجود ندارد.
وضعیتی ناامید کننده که از دل آن، امیدواری پر رنگی در میآید، زمانی که میبینیم جمعی از مدیران صندوق بازداشت شدهاند و رسیدگی به اتهاماتشان آغاز شده است. پروندهای قضایی که به گفته شماری از نمایندگان مجلس شورای اسلامی و دیگر مسئولان، حجم تخلفات ثبت شده در آن بسیار بسیار وسیع است و دوست داران محیط زیست امیدوارند در نتیجه آن، احداث پالایشگاه در همسایگی دریاچه زیبای زریبار کان لم یکن شده و پیش از رقم خوردن اشتباهی جبران ناپذیر، به بوته فراموشی سپرده شود.
آن هم در حالی که میشود با سرمایهگذاری بسیار کمتری در این منطقه، زریبار را به قطب بزرگ گردشگری در کشورمان و منطقه تبدیل نمود و کاری کرد که از نعمت خدادادی و استعداد این منطقه به ثروت رسید نه از نفت و محصولات مشابهی که از مسافتهای بسیار طولانی قصد دارند به زریبار منتقلش کرده و به قیمت پایان بسیاری از زیباییها، پالایشش کنند.